Według jednej z wersji podań najstarsze sztolnie na Kruczych Skałach były wydrążone przez tyrolskich gwarków, którzy poszukiwali tutaj turmalinu i szafirów.

W XVIII wieku niejaki Gottfried Exner miał założyć dwie kopalnie glinki kaolinowej. Pracowały one na potrzeby manufaktur z Berlina. Mówiło się, że za tonę tej glinki potrzebnej do wyrobu porcelany, która wysłana była do stolicy ówczesnych Prus, właściciel kopalni otrzymywał 20 franków w złocie. W wyniku tych prac powstały dwie sztuczne jaskinie widoczne u podnóża skałek.

Na Kruczych Skałach znajdują się skupiska pegmatytów z kryształami turmalinów, ametystów, korundów i niewielkie kryształy szafirów.

Wiele ciekawych okazów szafirów odnalezionych pod koniec XIX wieku w okolicy Kruczych Skał znajduje się w Muzeum Geologicznym we Wrocławiu.

Poszukiwacze znaleźli jesienią 2002 roku ostatnie szafiry w leżącym urobku u podnóża dwóch widocznych sztolni, będący pozostałością po istniejącej kiedyś w tym miejscu kopalni glinki kaolinowej.

Szafir ten był małym wyrostkiem na pegmatycie pięknej błękitnej barwie, którego podstawa słupka nie była większa od 10 mm. W okolicach Wilczej Poręby stwierdzono największe występowanie korundu w Polsce. Niektóre kryształy osiągały wielkość kilku centymetrów.

Korund jest tlenkiem glinu o bardzo wysokiej twardości-9 stopni skali Mosha. Może on być czerwony, ciemnoniebieski, jasnoniebieski, różowy, brunatny, fiołkowy, szary, czarny i bezbarwny. O jego kolorze decydują domieszki metali.

Przezroczyste odmiany korundu, zwane szafirami i rubinami, są cennymi kamieniami szlachetnymi. W pegmatytach z okolic Wilczej Poręby występują kilkucentymetrowe kryształy białych lub bladoniebieskich szafirów.

Szafir Grecy poświęcili Zeusowi. Kleopatra nosiła olbrzymi jego okaz w koronie. W zapiskach pochodzących z XI wieku szafirowi nadaje się niezwykłe właściwości. Miał on dodawać siłę zmęczonemu ciału, pomagał zdjąć z człowieka zawiść i wiarołomstwo, wyswabadzał człowieka z ciemności oraz dodawał odwagi. Był pomocny w zwyciężaniu wroga. Nazywano go wtedy „Kamieniem Zwycięstwa”.

Kamieniom szlachetnym przypisywano cudowne właściwości. Szafir miał właściwości uspokajające, czyniły jego właściciela pobożnym i bogobojnym. W średniowieczu nosili go mnisi i księża.

Szczególną moc posiadał gwiaździsty szafir, ponieważ przecinające się w nim linie symbolizowały wiarę, nadzieję i przeznaczenie.

Granaty są grupą minerałów, które zawdzięczają swoją nazwę podobieństwu do owoców drzewa granatowego. Na dnie potoków w Sowiej Dolinie oraz w łupkach łyszczykowych zachodniego zbocza można znaleźć liczne i dość duże kryształy granatów o czerwonej barwie, które były tutaj wydobywane przed wiekami.

Granaty szczególnie popularne były w średniowieczu i od swojej czerwonej barwy nazywane karbunkułami. Lekarz nadworny cesarza Rudolfa II Habsburga Beotius de Boot uważał, iż te szlachetne kamienie powstają z kropel wody, które tuż przed wyschnięciem zostały zabarwione krwią. Wspominał on o wielkości gołębiego jaja granacie, który Rudolf II trzymał w swoim skarbcu. Wydobywano je w okolicach Skalnego Stołu, gdzie do dziś można znaleźć kryształy tego minerału o brunatnej barwie i wielkości ziaren grochu.

Granatom o czerwonej barwie przypisywano tajemnicze właściwości. Uważano, że im bardziej purpurowy jest kamień, tym jest bardziej zdradliwy, Strzegły swego właściciela przed zarazą, uderzeniami pioruna i niesławą. Wzmacniały siły życiowe oraz umacniały w poświęceniu się dla obranej idei oraz ukochanego. W średniowieczu wierzono, że starty na proszek granat, jest skutecznym lekiem na wiele chorób. Wiara ta do Europy przybyła z krajów Bliskiego Wschodu. Karpacz noclegi to bardzo dobre warunki dla turysty.